Zehr-i şifa Şiiri - Ferhat Koçoğlu

İkimizde bu sevdadan zararlı çıktık
Antep sokakları apansız ayrılığın sırdaşı
Eski bedesten önü, acı vedâlar'ın görgü tanığı
Kadehler'den zehir taşıyor yine
İçince sarhoş olunmuyor eskisi gibi
Ağlamak içinse, fazlaca küstah değil mi bu şehir

Kalbimde sana damıttığım zehr-i şifa
Damarımdan sen diye akmalıydı
Çiçekler de sen kokmalıydı yerli yersiz
Bu kavgaya bir son verilmeliydi
Sonuç olarak ikimizde tescilli birer deliydik

Hangi zincir, hangi pranga, hangisi gözlerinin zindanı
Bizde herkes kadar sustuk, bizde suçluyduk
Yolda gördüm tanımazdan geldim aşkı
O sendeki gözlerle kandırdı beni
O gülüş, o bakış, kurşun oldu yarıp çıktı göğsümü

Herkes beni öldü sandı, haklılardı
Can içinden can çıktı benden,
işte bu öyle bir sevdaydı
İşte bu, o gözlerde yanarak kül olmaktı
İşte o an , tam da ölmek için Güzel Bir gündü
Çünkü aşk acısı Güzel bir duyguydu
Acı çekmek her delinin harcı değildi

Biz çok şeyler kaybettik mutluluğa dair
Bakırcılar çarşısında, çekiç seslerinde
Keçe örme heybeler'de ,
"bakır tas aşk suyunda"
Yağmurunda, çamurun da, dokunduğun herşey de ,
yürüdüğümüz her yolda
Nere baksam sen olmalıydın
Olamadın ama ,bir kalbe sahip çıkamadın işte

Kimse seni, ben gibi ısıtmadı soğuk şehrin kansız damarında
Avuç avuç hüzün doldurdum ceplerime
Sana getirdim yaralı yüreğimi
Belki de aşk zehir di sen de şifa
Bir çocuk gibi omuz silkelerdim
sensiz olmaz diye ağlardım
Uyumazdım, tavana çakardım yaşlı gözlerimi

Aşka küsülmez derdin hep , bizde herkes kadar çektik bu acıları
Biliyor musun
Hiçbirçey kırmamıştı beni bu kadar
,cam kırıkları gibi
Batmamıştı yüreğime
hiçbir bakış bukadar acı vermemişti en derinden
Ne yaptımsa
Gözlerindeki zehre bir şifa bulamadım işte

Kaç yıl geçti ütüsü bozulmamıştı sevdamın hâlâ
Hiç yıpranmamıştı resmin
Bana kilitli, bana mühürlü bana yasaktı seni sevmek
Antep sokakları dardı, iki gönül bir arada olamıyordu
Kale altı elvedaları acıydı
Bana yasaktı seni sevmek, yasaktı işte.