Zehmeri gülü…! Şiiri - Feriha Ceylan

Zehmeri gülü…!

Ay mavisi gözlerin vardı
Sarı buğdayların tanesinde ipek saçların
Hani her şubat mevsiminde
Çalardın kapımı bahardan önce
Güneşin parçalardı kendini
Sana göstermek için
Ay yıldızı kandırırdı
Sevdan vardı her gece mehtap da
Derelerin ışıltısındaydı gölgen
Sense ne sakin ne nazlıydın
Zemheri gülü

Çınarlar sana
Söğütler sana yol verirdi
Eğilirdi pınarlar doğa eğilirdi
Yüreğin ne coşkulu
Dilin ne cilveliydi
Aklın sa hep asiydi
Sen zemheri gülü

Eserdin karda boranda
Savrulurdu uğrunda koca dağlar
Yağardın bahardan önce
Toprak nemlenir
Keyfinde demlenirdi mevsimler
Sarardı her akşam üstü narin kolların
Mor öfkeli ufuğu
Ve ben ağlardım yalnızlığıma
Bende şubat hep kısa zaman
Eskir hep nedense bedenim
Yırtılır her şubatta yüreğim
Ahkam kesemez olur susar dilim
Sen se
Ah sen
Yeniden yüklenirsin
umudun sırtında
Çıka gelirsin
Bir şubat vakti kapıma
Yağarsın ben ağlarım
Boy verir gözyaşımda umutların
Açarsın gök mavi gözlerinle
Başak rengi tenin
Buğday tanesi saçların
Aşk savrulurken rüzgarda
Yanarım
Sen ordasın aklımda
Önünde eğilir dağlar
Canım yanar eririm kokunla
Akarım nehirlere
Yüreğim köpük köpük
Kanar acılarda kaybolurum
Beklerim yolunu
Hangi şubat
Kaç mevsimde geleceksin
Şimdi zemheri gülü