Zehirli Sevdam Şiiri - Şeyma Nur Ortakaya

(Ağabeyimden, sevdiği yarine ithafen -11-)

Yalnızlığın en karanlık kuytusundan,
Alıyorum dertli sukûtumu.
Acılarımın bağrından çekip çıkardığım yaralı gönlümü,
Dahada kanatıyorum farkında olmadan.
Yalnız sana yazıyor, yalnız seni anıyorum.
İyi mi yapıyorum, kötü mü bilmiyorum...
Ey can!
Ben anlatamıyorum derdimi.
Sen bari anla halimden.
Senle de yapamıyorum, sensiz de...
Senle de kanıyor yüreğim.
Sensiz de...
Varlığın ceza,
Yokluğun yara ömrümde...
Yaşamla ölüm arasında bir yerdeyim.
Ne nefes alabiliyorum.
Ne de son nefesimi verebiliyorum.
Ey yar!
Yaşayan bir ölüden ne farkım var?
Ne celladım olup canımı alıyorsun.
Ne de tabibim olup yaramı sarıyorsun.
Ceza mısın, mükafat mısın?
Anlayamıyorum...
Bakışların buz, gülüşün alev bana.
Sesin merhem, sözlerin ise yara
Yokluğun ölüm, varlığın tam bir ceza
Bu kadar zıt olman
Söyle, reva mı bana?