Zehirli sarmaşık Şiiri - Müjdat Çiftçi

senin sevgin zehirli sarmaşıklar gibimidir?
vucudumu saran ve
felçli bir hasta gibi ölümü beklememi sağlayan,
dökülürken nehirler denizlere,
nehri kıyıdan seyreden benmiyim?
benmiyim yoksa o çağlayanlardan dökülen?
benmiyim yoksa hışıltılı sonbaharlarda
rüzgarla beraber savrulan?

o nergis kokan endamınla,ruhumu cezb eden
kasvetli vucudunmu beni sensizliğe alıştıramayan,
varoluşta ne vardır?
düşünceler gerçekleşirmi?
yoksa insan istediği şeymi olur?
bunlar elbet bilinmez,
ama aşk o kadar kutsaldırki..!
aşığım diyorsan aşıksındır..
ve aşk tercih gerektirir.
duygularını esir ederken,başkalarına
başkalarının itaatine uymak zorundasındır.

kipriğinden bir tel düşünce satırlara,
dolunayın bedenini sarmaladığını hissedersin..;
ilham denilen şey mantıktamı saklıdır?
yada her buluş her keşif,yeni aşklarmı doğurur.?
insan oğlu neden nankördür bilebilirmisin?

neden özlemler acıdır, ve kavuşmalar bir o kadar saadetli geçer?
bunları düşünmek yorar insanı değilmi?
sen basit bir sevgi ve sağlam bir gelecek istersin,
gelecek nedir peki?
hep ufak şeylerle yetinmeye mecburmusun?
neden büyük bir aşk yaşamayasınki..!
neden sende papatyalar takmayasınki boynuna?
neden sende mutlu olmayasınki?

işte.. koynumda topladığım kır çiçekleri ile geliyorum sana.
kışın ortasında yazdan kalma çiçekleri kurutup getirdim sana.!
mutlu olasın,benim kalasın,ve anlayasın diye..!
ama sen bilemezsinki anlayamazssınki...!