Zehirli Saltık Şiiri - Akadir Salihoğlu

Adın! Dedi, fısıltı.
Şuurdan yoksun kuruldum vara;
“kabul” dedim; sessizce, fısıltıyla, anlamsız…
İşte böyle yazgıya boyun eğdi varlığım.
Başlangıçtı bilinci hafife alan “mutlak”
Sonrasında ince ince akıttı hep zehrini;
Tanrıya sorduğumda:
“ana mısın, baba mı; göklerdeki kızıla, maviye benzer misin,
gündüzleri örten siyahi bir boya mı,
ne renk girdin içime zihnimi perdeledin? ”
Sonraki kıvrımlar karanlık, gölge…
Özgürlük hapsolmuş, zindan kocaman!
Çoluk, çocuk, amca, dede…
Ömürler sıralanmış yüzyıllar geçmiş,
Kör ışığın altında birer birer saydığım.
Bini aşkındır yaşım, belki yüz binleri de;
Şahit olduğum aşklar var; bir günlük
Bin yıllık, efsane, hikâye, yalan!
İnsanı parçalayan binlerce hasret,
Gördüğüm binlerce sönen hayat var.
Ben şafağım, geceyim, gecenin içindeyim;
Bende saklı gözyaşı, okyanus kadar.
Emre amadeyim iradem yoksun;
Doğmak zorundayım her sabah,
Bulut olmak, yağmur olmak, buharlaşmak kaderim;
Med cezir, benim!
Kuvvetim, kuvvetsizim, çöreklendim yokluğa
Şuurdan yoksun kuruldum vara.
İnsanım; insanlığa gark oldu tinim:
Emanet benliğim bir göz odada
Perdesi yamalı, duvarı nemli, tozlu bir sandıkta saklı kehanet;
“Ben”imle birlikte, “ben”imden ayrı:
“İnsanlık tarihi, savaş ve barış,
Almanın vermenin mutlak döngüsü;
Sokrattan öğütler, hümanist keder,
Ortaçağ yangını, tüten dumanı,
Cennetin anahtarı saklı içinde.
Nitzsche’nin öldürdüğü tanrının bile cesedi hükümsüz,
Kıskıvrak bağlı;
Atomun çekirdeği, evrenin tozu,
Yeraltından notlar, içinde saklı;
Mayalanmış kurgunun tüm tebaları”…
İnsanlığa ait ne var ne yoksa
Zayıflığımı, pisliğimi, hissizliğimi kusuyor yüzüme.
Şuurum açık!
Beni anam doğurdu, atam doğurdu,
Gebe toplumların piçiyim şimdi.
Halbuki anam, adam doğurdu;
Ruhumda gizlenmiş zehirli saltık!
İnce ince aktı benliğimin içine…
Eğer bilseydi kadın şeytan rahminde gizli,
İnsan bilseydi eğer, kötülük mutlak!
Göreli yalanlara siner miydi düşünce…
“kabul” dedim. Sessizce, fısıltıyla, anlamsız;
O kabule dolandı ellerim, ayaklarım,
Fısıltının kabında içime aktı zehir.
İnce ince, sinsice sabahladı “ben”imde…