Zehir Zemberek Şiiri - İsmail Uysal

Yalnızlığın tarihi serüveni içinde
Düşünceye saplanmış sivrisinek edasıyla
Bir böceğin sürüklediği dışkıyla yuvarlanan
İnsanlar tanıyorum

Nasıl bir hezeyana düştüm ki
İpe sapa gelmez ne varsa heyecan
Fikir fikir zift damlıyor üzerime zemheri ayazında
Yağanı rahmet, ayı nisan sanıyorum

İnsanlar,
Zehir zemberek hasletleri ile kibir
Ve doyumsuz hayalleriyle şaşırtmıyor beni zinhar
Caligula, Caligula! Ruhun geziyor beden beden!
Seni şiddetle ve nefretle anıyorum.

Sodom ve Gomore... içimde yaşayan canavarı saldılar
Yecüc mecüc dolu üryan fısıltılarda
Buz tutmuş kalplerde arama kıvılcımı
Bin Etna'ya bedel ateş var damarlarımda; yanıyorum!

Gözlerim, rüzgardan ilhamla şiire meydan okurken
Bezgin ve ye'se savrulan renksiz ve kırılganlar
Şimdi sen nerede olduğunu bilmediğim çarem,
Ört kalbimi! Utanıyorum!