Zehir ve Şarap Şiiri - Efe Can Doğan

Hayatın götürdüğü bir yerdeyim
Bir yanıyorum
Bir donuyorum
Yanan kısım sensin
Buzları eriten de nefesin.
Hangi aşık çivilerin üstünde yüremez ki
Çıplakayak.
Ben yürümem dedim.
Koluma girdiğinde adımlarım düzgün olmalı
Sen yorulma diye.
Yaşlılığı çok düşünmem
erken ölmeliyim
Ama biraz daha yakınında.
Nefesin kadar.
Her aşık çok yaşamalı
Senin hatırlattığın bişeydi bu
Sevgi için ölmemeli
Sevgiyi yaşatmalı daha da çok
Bir ateş farzettim
Yangını devam etti sürekli
Yanacak son bir dal bulana kadar.
Ateşi sen oldun bu yalnız bedenin
Yanacak son bi parçam kalana dek
Senin alevin harlayacak nefesimi.
Sen ve ben kenetlenmiş bişeyleriz
Dünyanın o güzel bahçesinde
Öyle güzeliz ki herşey gibi
Son kalan 5 dakikamsa
Son bi kez seni içime çekmeli.
Sen ve sen ve yine sen
Herşeyin içindesin ama en çok benim
Seninle var olmak gibisi yok
Senin olmak gibiside
Hayatımda hiç acıkmadım
Sana acıktığım kadar
İzin ver de
ellerinden son bi kez şarabımı yudumlayım
Zaten
Ellerinden zehir olsa içeceğim
Hiç kimsenin günahı yok birbirine
Bizim dışımızda kalıyor çünkü hepsi
Tanrının tüm günahlarını işliyoruz
Seni benim yaptı ya
Eyy Tanrım
artık senden gelecek herşeye razıyım
İki şey dışında ;
Bir seni almasın benden
Bir de senin canını benden önce.
Bırak canın ben olayım
Bir şans daha ver sadece
Kalbi aşk dolana hangi kapı açılmaz ki
Kapını aralıyorsun bana
İzin ver de
son bi kez şarabımı yudumlayım ellerinden
Bu hayatın hatrı kalır çünkü üstüne
İzin ver nolur
Son bi kez kokun serpilsin üstüme
Zaten ellerinden
Zehir olsa içeceğim.