Zehir Ruhum Şiiri - Serdar Gürbüz

Delilerin vicdanından kopardığım kırıntılarla.. Besledim aç köpeklerimi..
Sadakatin masalında, hep kaybederek boşalttım. Ruhumun zehrini...
Evet ben kaybedenim..
Suçsuzluğun azabında kavrulan küçük çocuk..
Annesinden korkan dev..
O benim..
Yağmur yağarken, kaçkınca davranan saklanan..
Bu yüzden duvardaki gölge mi hep sevmişimdir..
Çünkü hiçbir zaman, yanlız bırakmadı beni..
Şizofreni idi bana cuk oturan..
En yalan olanı ise...
Bu hayatı sevmekti, peki yetti mi.? Kulaksız duyan Allah'a inan ki..
Nefretin saflığı kaplasa da uca ucuna yetmedi..
Uyduruksun siktiri boktan..
Çatısız bir ev gibi akıyor her yanından..
Lağım suları.. Oluğun yok saçagın da..
Şemsiyesiz kalmışsın..
Ama hala vuruyor, ayak tabanların kıçına..
Ey ben deli ruhum kaçma..
Kurduğum cümleler, sevdiğim kız, sevişmeler, fantazi, kırbaç kelepçe vs....
Hüsranın zengini...
Sevincin fakiri...
Oldu mu şimdi.. Unutma.!
Allah'tan ve aşktan kaçılmaz...
Bağır haykır, ağla, dua et ..
Ey ben deli ruhum kaçma..
Çığlıklarını duyar belki Allah... Ayak sesleri irkiltmiyor beni...
Koynundayken koyu tenli fahişenin..
Her zevk yeni bir bedene açılan penceredir..
Ey ben deli ruhum kaçma.. Fantazi yaratsın ruhlar, ruhunla..
Delilik..
Renksiz bir hiçlik, esaretsiz korkusuz dokunuşun en güzelidir...
Serdar.G.