Acıyı gömdü en derinlerine,
Görülmeyen acısı, içe vurur.
Zehir olup, doldu iliklerine,
Sızlayan kalbiydi, hep durdu vakur.
Maviye söyledi tüm dertlerini,
Derinlerine indi zaman zaman.
Kattı dalgalara silûetini,
Dilemedi hiç, ellerden aman.
Feragat ederek, tüm zevklerini,
O gül, dikeni var diyerek, her an.
İçine sakladı, meyillerini,
Etmedi,ol ruhunu darmadağan.
Dimdik durdu daim,asil ruhunla,
Üzüldü,şüphe etmedi dostundan.
Sevdi karanfili, naciz canınla,
Yandı,kem söz etmedi hiç, ardından
Evcil, gördün dünyanın asilini,
And iç, cevr cefa vermeyeceğine.
Düşün,daha bulaman vekilini,
Sözü verdin, incitmeyeceğine.
06 şubat2012
01:00
Kayıt Tarihi : 6.2.2012 01:20:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!