Zehir ...! Şiiri - Aşkın Özyurt

Bir zehir dolaşır ki damarlarımda sorma
ah o gizemli bakışlarında eriyen ben, yeniliyorum ve yenemiyorum ,
öyle bir hal alıyor ki üstesinden gelemiyorum ,
yıkılmış duvarların altında yetişen çiçekler gibiyim,
rengimi paslı çivilerden betonlardan almışım ,
Eğmemişim başımı dimdik ayakta kalmışım,
bir hatıra o zorlu yükselişten bir armağan içimde ki zehir, hiç böyle kokmazdı yağmuru sahiplenmedi bu şehir,
evlerin damına güvercinler konardı kanatları kanardı ,nefes nefes yanardı el kadar bedenler ,
neden her zehirli hissi en küçük ler öderler ,
damarlarımda oluk oluk akmakta zehir,
her köşe başından zaptedilmiş köhne şehir
taşı sıksan bereket fışkırırken ne halde şimdi,
bir zehir çıktı ötelerden bizi tarihten sildi
anlattığı masallar diyarıdır yüreğimin
virane şehri,
içimdeki tarifsiz acılar doldurduğum Hasret zehri,
ilmek ilmek de dokuduğum kadife hayallerim var benim,
içinden çıkmayacak kadar tutkulu sana olan hislerim,
tırnaklarımla kazıdım gökyüzünü yıldız yıldız yüreğime işledim ,
zehr-i Yağmur eyledim mis kokunla ölümü bekledim,
körpe bir gül dalı kopardım üstünde idi goncası ,
nasıl anlatayım nasıl yazayım tarifsiz bende ki bu acı .
ve anladım ki zehir şekerden evlâdır ,
senden başka herkez yalancı ,
elinden zehir içmek güzel ,ölmek se acı...!
Aşkın Özyurt