Zehir Şiiri - Ceylin Kaya

neydi normal olan?
bileklerimden akıttığım kanlar,
kafamı vura vura kırdığım duvarlar,
gözyaşlarımla ıslanan deterjan kokulu çarşaflar,
dile gelse
sizin yüzünüzden oldu dese
dayattığınız "doğrular"
olmamı istediğiniz, olamadığım insanlar..
düşüncelerimin fazlası zehir vücuduma
aynada bir yabancının yansımasını seyrediyorum
ben (kimim?)
ben
sanırım gerçekten deliriyorum
gecenin gürültüsü
kulaklarıma dolarken
dudaklarımın arasında parlayan sigaramın dumanı
fısıldıyor usulca
kimsin sen?
yarattığınız (yarattığım) kişilikler
hepsi birden ayaklanmaya çalışıyor
birbirlerini eze eze
kendi normallerini haykırıyorlar boşluğa
ve bunların altında
yine en çok ezilen
asıl benliğim oluyor
çekingen çocuk misali
çıkaramadığı sessiz çığlıkları
en çok onun bastırılıyor.
çözülmez düğümün içindeyim
kafamda bu kadar çok ses
aynı anda konuşurken
hangisine inanıcam?
yanlış yapmaktan çok korkuyorum
ve aynı zamanda
kendimi sürekli yanlışlardan topluyorum
lütfen beni affedin.
parmak uçlarımda sönen sigarayla beraber
geri dönüyorum şimdiki zamanıma
buradan kurtuluşum yok
ama belki bu defa, uyursam her şey düzelir..