Zebil Şiiri - Hasan Hüseyin Afşin

Çarpa çarpa çalılara
Dar kıvrak keçi yolunda
Yürüyor kirli gri bir kadın
Vermiş sırtını dolunaya
Gölgesi şişman uzun ve korkunç yürüyor
Elinde yular sırtında ben karnında kardeşim
Üç can iki ayak yürüyor zebil.

Dilinde hep aynı korku türküsü
Yarim istanbulu meskenmi tuttun
Gördün güzelleri beni unuttun
Yarı ses yarı nefes ürkek titrek söylüyor zebil

Alnında azgın nehirler kadar gür
Selsuları gibi bulanık ter
Dağ başında bir garip nefer
Tütün tarlasında biter hep
Eşekle başlayan sefer.

Tütün tarlası evimiz yuvamız olduğumuz yer.
Yılan çıyan akrep. huzur bulduğumuz yer.
Tütün tarlası çile tarlası cefa tarlası ve zebil olduğumuz yer.
Ağlayıp güldüğümüz doğup öldüğümüz yer.

İyi tütüne benzeriz biz.
Sapsarıdır rengimiz
Bit pire gelir bize. fazla kalamaz.
Açlıktan ölür. sivri sinekler
Damarımızda kan bulamaz
Başımızda döner döner gider
Bedenimizde can bulamaz
Azraili boşyere yoruyor zebil.

Bir ahlat bölgesidir beşiğim
Kundağım babamın eski ceketi
İpim keçi kılından örme
Donanık dağlar gibiyim görme
Devrilmiş korkuluk gibi yatıyorum zebil.

Metanetlidir yörük eri
Cesaretli çalışkan ve doğurtkan
Kadını marifetli hamarat doğurgan
Ontas ayran on çocuk.bir kaşık yoğurttan
Rahim tenceresine maya.çalıyor zebil.

Tütün tarlasında düşeriz rahime
Tütün tarlasında doğurur yörük kadını
Alışkın yanlız doğurmaya
Bir önceki gibi doğuruyor zebil.

Doğarız tertemiz günahsız masum
Doğarız sözü geçmeyen dünyaya
Ahlakın ve namusun
Ve sen Türk oğlu Türk namuslunun oğlusun
Namussuzların başına bela doğuyor zebil.

Doğdum anam kurtuldu
Babam pişman
Doğdum doğalı nefesine düşman
Oluyor zebil.