Zebaniler Şiiri - Reşo Kerboranî

Müziğin sesi kısılıyor,
Yerini dumana bırakıyordu.
Akdeniz'de Atlas karışıyor,
Yine de bir Dicle etmiyordu.
Umutsuz göz bebeklerinden,
Yine acılar yağıyordu.
Ayyaşlar mesaiye kalmış,
Ölümlerini planlıyorlardı.
Dünya üçüncü kez harbe tutuşmuş,
Ben yine seni kuruyordum.
Karanlığın dipsiz çukurlarında,
Ben yine seni yaşıyordum.
Ve sende ölüyordum..
Zebaniler daha az gaddardır diye
Hâlime acıyor,
Kendimi paralıyordum.
Çok mu yüksekten uçuyordum?
Sevgisizliğe âşık birine,
Aşkı öğretiyordum.