Zebâniden Bir Medet Şiiri - Halit Korkmaz

Kamu benim, aşk benim, tevhit benim, köz benim,
Secdeye kirli inip temiz kalkan yüz benim,
Diline taş bağlayıp gözüne perde çeken,
Gül bahçesinde diken yetiştiren yaz benim.

İtâatle îmânı, küfür ile isyânı,
Gün gelip tartılacak terazide imânı,
Gök yüzünde öğrenci, yer yüzünde öğretmen,
Olmak için şimdiden değerlendir zamanı

Ne derde derman oldum ne bir yaraya merhem,
Her zerremi tükettim kalmadı şimdi dirhem,
Cezbeden duyguların peşinden koştururken,
Avcı olup dağ tepe günah işledim her dem.

Gönül şimdi ziyanda baştan sona harâbât,
İflâstan öte köy yok bende bütün kabahat,
Kefenimde bin günah, beyaz üstünde siyah,
Îzânsız günahkâra tesir etmez nasîhat.

Bedendeki vatanda iki kuvvet yer eder,
Birinden aşkı Hüdâ birinden şeytan gider,
Akıl fikir doğurdu zevki sefâya düşkün,
Merâda kuzuları şimdi zebâni güder.