Zebani Şiiri - İhsan Demir

cehennem zebanileri kol kol gezer caddede
çıplak ayak çıplak bacak
kıvranır toprak
bastıkları yerde..
ve duman gözlerime dolan
boynumda urgan
sürüklüyor peşinden kor bakışlı fettan.
bütün saksılarım yerde,
kırılmış kılıç çiçeği ortasından
duvarlarda tırnak izlerim
ve sandalyem ters, yerde
dökülmüş yıllarca sakladığım şarap
içimde korku içimde ızdırap
ruhuma yapılan işkenceden
kurtarmalı,inandığım kitap.

bir ölüm sessizliği bir ağıt içimde
kuş gibi ansızın düştüm yere
karanlık çöktü renkler renk değiştirdi
ve aktı gözyaşları mumun pencereme
içime düşen kuşku.
fırlayıp kilitledim kapımı
bir türkü,kıtaplarımın arasından..
sessizliği bozdu beni korkuttu
onunla gelmiştiler
kulaklarımdan girmiştiler
iyileşmedi o yara
kulaklarımda hala
kapan! kapan göz kapaklarım!
yastığım battaniyem
yeter gelme üstüme! gece!
yazsa ellerim azraile dilekçe
parmaklarım kilitli, çenem kilitli
ve vakit hala gece

ben şairdim ilk şiirimi yazmıştım
ateşte gülen zebaniye
kızıl saçlarıyla yırtmıştı göğsümü
biliyorum şimdi biliyorum..
o attı değilmi beni,
kömürleşmiş geceye...