Önce düşünmeyi unuttu insanlık
Şimdi konuşmayı da beceremiyoruz
Ruhlarımıza çöktükçe bu karanlık
Kendimizi sevgiye bile veremiyoruz
Oysa sevgi bir zamanlar ışıktı, nurdu
Yıllarca ona sarıldık meşale gibi tuttuk
Aşk sahip olunacak en büyük onurdu
Dostlar galiba biz yaşamayı unuttuk
Sevmek için bahane arıyoruz binbir dereden
Halbuki ne masum duygudur o artniyetsiz
Her şeyden kıymetlidir binbir çareden
İnanın şimdiki aşklar bile haysiyetsiz.
Kayıt Tarihi : 27.7.2004 23:51:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!