Zavallı Yaprak Şiiri - Erhan Erbil

Kurumuş dallarının öz suyu çekilmiş
Beti benzi atmış sanki bir zamanlar yeşil değilmiş
Beli bükülmüş iki büklüm olmuş zavallı yaprak
Dün koca bir taşın yanında gördüm onu ağlayarak
Nasıl da ağlıyordu haline garibim için için
Dayanamadım ben de sicim sicim gözyaşı döktüm onun için
Bir zamanlar yemyeşildi hayat verirdi bizlere
Şimdi ise sararmış solmuş dökülmüş yere
Niçin ağlıyorsun dedim neden gözlerin böyle
Ben ağlamayayım da kim ağlasın Allah aşkına söyle
Bir zamanlar benim de annem babam vardı
Canımdan çok sevdiğim kardeşlerim vardı
Gündüzleri şarkılar söylerdik birbirimize
Akşamları uyurken ninniler söylerdi annem bize
Semadaki yıldızlar gıptayla bakardı bizim ailemize
Dolunay gül gibi açılır tebessüm derdi hepimize
Birbirinden güzel kuşlar gelirdi yanımıza
Sohbet derdik saatlerce cıvıl cıvıl öten kuşlarla
Şimdi ise tek başıma kaldım yalnızım kimsem yok
Kolum kanadım kırık bu durum üzüyor beni hem de çok
Üzülmene hiç gerek yok kavuşacaksın bir gün sevdiklerinle
Şunun şurasında ne kaldı sevdiklerine kavuşacağın güne
Sonbahar mevsimi ayrılık mevsimidir bilmiyor musun
İlkbahar mevsimi gelince bak gör ailene hemen kavuşursun
Sen de şu an hasta gibisin sapsarı olmuş benzin
Bahar gelince yüzüne can gelir hastalığın geçer iyileşirsin
Kupkuru beli bükülmüş yaprağa can geldi sanki
Mutluluktan uçuyordu dört dönüyordu gözleri
Ağlaması kesilmiş sevinçten duramıyordu yerinde
Hala inanamıyordu iyileşip sevdiklerine kavuşacağı haberine
Garip yaprağı bu halde görmek beni çok mutlu etti
Sararmış benziyle ve yüzündeki gülücüklerle bana şöyle söyledi
Bugün benim için sayende yepyeni bir hayat başladı
O an yüzündeki tebessüm görülmeye değerdi
Onu gördüğüm koca taşın dibinden çok teşekkür etti
Ağır adımlarla ilerlemeye başladı garip kimsesiz yaprak
Kısa bir süre sonra bir yerlerde sevdiklerine kavuşacağını umarak
Hoşça kal dercesine bakakaldım ardından iki büklüm yaprağın
Yolun açık olsun zavallı yaprak bir muhakkak sevdiklerine kavuşacaksın