Zavallı Memur Şiiri - Ozan Yayla

Dinleyin şu sözlerimi,
Kan doldurdu gözlerimi,
Bu devletin memurları,
Yaktı benim özlerimi...

Ağır hasta, komalıklar,
Her yerinde yamalık var,
Nere gitse horlanıyor,
Çünkü; başta analık var...

Yetişir oğulu-kızı,
Alır içini bir sızı,
Yetmiyor çağ atlamaya,
Zavallı memurun hızı...

Durur dayre de süs gibi,
İlk model otobüs gibi,
Eve varmaya korkuyor,
Sanki karıyla küs gibi...

Kırılır şişe, dönemez,
Can çıkar döşe dönemez,
Emmisi-dayısı yoktur,
Bulup bir köşe dönemez...

Hiç durmadan akar yaşı,
Zehirdir ekmeği-aşı,
Hazırlayın kefinini,
Gene geliyor aybaşı...

Buçuk geldi, buçuk gider,
Derdi dolu saçık gider,
Kapalısını görmedim,
Gözleri hep açık gider...

Bayram nedir bilemezki,
Hiçbir zaman gülemezki,
Yokluk içinde sürünür,
Adam gibi ölemezki...

Sevinemez çocukları,
Naylon poşet gocukları,
Merhamete gelin artık,
Hey Allah'ın gıcıkları...

657 o,
Gözde nankör bir kedi o,
Kırılır amma bilinmez,
Anadan ortopedi o...

Eksik olmaz borç boynunda,
Köyneği yoktur koynunda,
Kazandığını hiç bilmem,
Yeniliyor her oy'nunda...

Vay zavallı garip memur,
Bilmiyor ne, vizon-samur,
Birşeye gücü yetmiyor,
Kazancı bir topak hamur...

Ozan YAYLA, vur hele vur,
Derdimin üzerinde dur,
Sanki bura Amerika,
Zenci köleside memur...

vaaaaaaaaaay
vay memurum vay.