Zavallı Gezegenler Şiiri - Afet Kırat

Arkama bakıyorum takipteymiş bir güruh
Selam verip sessizce masama çöküyorum
Dalgalı gölgelerin çoğu olsa da mecruh
Kimseye aldırmadan şiirler döküyorum.

Bardağıma düşüyor zavallı gezegenler
Kaşığıma yapışıp sürekli dönüyorlar
Lakap taktım onlara;” Gelişmemiş ergenler.”
Yanmaya çalıştıkça aniden sönüyorlar.

Şiirler haykırıyor; “ Bırakma bizi yetim!”
Ben sustukça ağlayan sulara dayanamam
O sebeple inadım, bu tükenmez gayretim
Başkasının yerine bir mum ile yanamam

Bahçesine çiçektir söküp attığım diken
En nadide meyvesi kulpu kırık cümleler
Ve büyük hazinesi sokağımda biriken
Ondan fayda etmiyor yapılan tüm hamleler.

Şemsiye arkasına saklanan gölgeleri
Işığımla silerim bir boşluğa atarım
İnatla bulaşırsa şaşar yörüngeleri
Toparlayıp hepsini birbirine katarım.

Arada öfkelenip etsem bile feveran
Yorulurum birazcık ama geri çekilmem
Kimse için edemem gönül evimi viran
Hak doğrunun yanında, ondan korkmayı bilmem.