Zavallı Şiiri - Latif Epözdemir 2

NE DE ZAVALLIYDIK

Belki avluda
Ya da ne bileyim
Buğday tarlasında mesela,
Gözlerimiz dünyaya açıldığında,
Göbek bağımız keskin taşlarla kesilmiş
Baş ucumuzda ne hastane
Ne doktor ne de ebe
Ana kucağı da görmedik doğru dürüst
Doğuşumuz da zavallıydı.
Sonra yamalı giysilerle
Sarıldık,örtündük
Giyinmek adına;
Benekli pijamalarımız
Büyüklerimizden kalmıştı,
Henüz yaşamamışken
Çocukluğun nazlı sefasını
Tarlaya sürüldük
Çifte, sabana
Sabahın dördünde uyandırıldık
Körpe bedenlerimizin ürpertisine
Kulak asmadı kimse,
Bir parça ekmeğin yüzüne
Bir parça yoğurt sürüldü
Kaymak niyetine,
Biz de razı olduk kaderimize
Koyun otlatmaya koyulduk
Her sabahın köründe
Çocukluğumuz da zavallıydı
Ne mektep ne medrese
Sabahın erinde
Uyanır,ne reva görülmüşse günümüze
Ona koşardık,
Karşı koyma hakkımız yoktu,
Tanışamadık gençliğimizle
On üç ya da on dördünde,
Artık büyümüş sandılar
Hani o kocaman adam derler ya
Bir çoğumuzun koynuna
Eş diye birer kadın koydular,
Görücü usulü ile
Ya da çoğu kez beşik kertmesi
Kimi zaman kan karşılığı
Berdel evliliği;
Aslında makus bir talihti hepsi
Sonra çocuklarımız oldu
Beraber büyüdük onlarla
Babalık kültürümüz yoktu
Babamızın da bizden farkı yoktu
Öylesine büyüdük işte
Büyümemiz bile zavallıydı.
Okul çağında eğitime hasret kalan biz
Bize duyarsız kalan ailemizdi.
Anadilini kim önce unutacak
Ya da evde en az konuşacak diye
Yarışırdık akranlarımızla,
Radyolar “vatandaş türkçe konuş” diyordu
Bu yüzden okullarda
Kürtçe konuşma kolu kuruluyordu
Annelerimize kendi dilinde
Merhaba dedik diye
Ertesi gün derste
Dayak yolumuzu bekliyordu,
Öğrenciliğimiz de zavallıydı.
İlkokul bitmiş olsa bile
Türkçe’yi konuşamıyordu
Doğru dürüst hiç kimse,
Bu yüzden türkçe notumuz
Hep kırıktı karnemizde,
Eğitim ve öğretim hakkımız
Kilit altındaydı anadilde
Fırsat eşitliği
Bir güzel düştü beynimizde.
Tabiri caiz ise artık
Adam olmaya başlıyorduk,
Yavaş yavaş,ortaokulda,lisede,
Adam sayılabilirdik artık resmi alfabede
Ancak şanslı olanlarımız
Yazılabildi yatılı mekteplere
Beynimizin büyük kısmını sardı özümleme
Öztürkçe konuşma konusunda
Geride bıraktık öztürkleri bile
Bu bir kayıp değildi belki de
Lakin yiten beynimiz olacaktı
Ve bir daha benliğine
Çok zor geri dönecekti
En önde yürüdük yürüyüşlerde
En ateşli şiarlar bizim ağzımızdan
Haykırdı herkesten gürce
Kirden kabuk bağlamıştı yakalarımız
Birinci sigarası değişmezlerimiz
Arasında baş sırayı alıyordu
Bıyıkları çenesini örtmüş
Ağabeylerimiz, böyle söylüyordu
Tarihi bilmeden
Tarihsel materyalizmi
Ulus-devleti öğrenmeden
Enternasyonalizmi öğrendik
Ernesto’yu, lenin’i herkesten
Ve en iyi biz bilirdik
Zararlı şeyler değildi bunlar
O kadar kötü de değildi
Takvimler altmışsekizi gösteriyordu
İyi olmayan yetişme tarzımızdı
Solculuğumuz da zavallıydı.
Orta yaşa gelinceye dek
Zavallı bir yaşam sürdük
Bu süreçte,birde
Aşk sandığımız bir şeyi
Sığdırdık gönlümüzün boş kalmış
En son köşesine,
Bize ilk selam vermiş
Kızlara tutulduk genellikle,
Huyunu suyunu önemsemedik
Zamanımız da yoktu zaten
İçimizin ısındığını fark ettik birden
Büyüdü gözlerimiz,bağlandık
Gözümüzden de sakındık
Bir tür koruma duygusu ile davrandık
Sonra kafamıza gelip değince taşlar
Anladık yanlış yaptığımızı ama
Hayat katran tadını almıştı çoktan.
Derken geçim derdi
İş kaygısı,hayat kavgası
Gelip dayanınca kapıya
Bahanelerimiz de oluştu
Diplomalı işsizler olarak
Ordumuza her gün yeniler karıştı
Gençlik yıllarının o görkemli serüvenleri
Birer anı olarak kaldı gerilerde
Kimimiz danışman olduk
Sermaye şirketlerinde
Das kapitale aldırmadan,
Önce bir arabamız olsun istedik
Sonra da şişli de küçük bir daire
Çoğu kez hala geçmişte yaşıyor diye
Kızdık eski dostların bir bölümüne
Acıdık yoksullukla tükenen günlerine
Kimi zaman da acıdık,
Aslında acınacak durumda olan bizlerdik
Herşeyden önce beynimiz zavallıydı.
Eski heyecanlarımız kaybolmuştu
Artık olgunduk
Geçmişimizi sorgularken
Çocukluk hastalığı deyip
Avunduk çünkü artık olgunduk
Geçen günleri geri getiremezdik
Çünkü artık yorgunduk...