Zarif Bir Firaka (Adanmış Sözler)

Bir
Eylül
Treniyle
Ülkeme
Leylim

Sabah olsa da bu koca şehirde,
Ruhumun derinliklerinde
hâlâ gece mavisi ayrılıklar. Bir de
kış günlerinin serseri hayal bahçesinde,
Güzel bir hava, soğuk…
Hayale çekilen perde ruhumu örten.

Ben de çabuk unutabilirim, ama neyi?

Sadece kalp ağrılarım,
ve inlemelerim sevda adına, bir yüreksiz his adına.
Ötme kızılca kıyamet kuşum…
Sahte dualara muhtaç olduğumu kim söyledi!
İstediğim
yüreğindeki sevda,
yüreğindeki acı,
Ve bir dua ki bütün aşıkların ilacı.

Tabiplere selam söyle can kuşum,
Lokman bir taneydi…

Sabah, bir kirli sabah ki,
Yıkıldı sarayları bütün iyi yürekli kuşların.
Ve bir ah, bir ah ki!
Yüreği sızladı tüm yokuşların.

Bu şehrin gündüzü gam, keder.
Ve çile yüklü her anı derbeder.

Bir bulut indi yeryüzüne, arkasından
Kaybolan hayaline baktım,
Sonra unuttuklarıma,
Sonra hayata,
Son bir kez de sevdaya

Duman duman üstüneydi “zalam zalam üstüne”…
Ve yırtıldı hayâle çekilen perde.
Sustu,
Acılar ve firakın kem gözleri,
Sustu “ihtiyar bacı”
Ve bir hava,
Tadı acıdan da acı.

Sinsi maviliğin ardından
Sonsuza yol buldu sema.
Güneş,
Güldü son bir kez,
Bakınarak etrafına.
Necid çöllerinde bir ihtiyarın,
dünyasını aydınlattı.
Sahraya daldı yine,
Bulutları delmek için nafile uğraştı.
Yılmadı denedi,
Olmadı bir daha, bir daha.
Sonra, kar yağdı
Tükendi umut,
Korkmadı, dağılınca bulut,
İndi yeryüzüne.
Sonunda güneşe yenildi o da.
Ertesi gün doğmak için söz vererek,
Yağdı bir ince karanlık olup,
Yağdı sonsuzluğa… …