Zargana Şiiri - İbrahim Şevki Karanlık

Aktı denizin üstünde,
İnce uzun bedeniyle.
Belki de,
Yem bulur ümidiyle.
Bir şey gördü ilerde
Atladı hışımla üzerine,
Yakaladı uzun gagasıyla.
Birden irkildi acıyla,
Kaçmaya çalıştı korkuyla.
Ava giden avlandı,
Biraz evvelki hızlı avcı
Şimdi oltanın ucunda avdı.

Direndi,çalıştı kurtulmaya,
Ama bir güç çekiyordu kıyıya.
Kurtulmaya çalışsa da
Anladı direnmek boşuna.
Bu güç çekti onu denizin dışına.
Sallanırken oltanın ucunda,
Son defa baktı engin sulara.

Tuttu bir el attı kovaya.
Ölü arkadaşlarının yanına.
Baktı hareketsiz yatanlara.
Anladı,
Gelmişti yolun sonuna.
Son bir umutla,
Çabaladı kurtulmaya.
Çırpındıkça,
Kuyruğu vurdu ölü zarganalara.
Aynı kaderdeki yoldaşlara,
Ondan evvelki hızlı avcılara.

Artık çırpınmak boşuna,
Gelmişti mukadder sona.
Açtı ağzını solumaya,
Solungaçları yandı acıyla.
Kuyruğunu salladı korkuyla.
Başladı gözleri kararmaya,
Ölüm,bedenini sarmaya.
Öl-üm,
öl-ü,
öl-dü…