Zar zaman Şiiri - Togay Atalar 2

Şimdi Sessizce uyurken ansızın geldi bir esinleme üzerime bu bir soğuk kulağımda hafif bir soluk uluyan uyan ,kalk dedi gözlerim ansızın açıldı dünya'ya yeni yeniden;
Halbuki başta her şey ne kadar baki idi sessiz bir karanlığın bazı geceleri aldığınca başını gider sana aitmiş gibi gezersin ;
Gece karanlığında o sessizliğin içerisinde ne var oluşunun sebebini ararsın'da nede başka bir şeyin önemini hatırlamazsın bazen hatıraları yaşatır tekrar ,tekrar ve tekrar kan ter içinde uyanırsın bazende sadece kap kara gecenin daha karanlık bir odasında sessizce beklersin tekrar gözlerini açmayı sabahın ilk ışığı vurmasını beklersin yüzene ,bazende yağmur veya karlı soğuk bir yerde uyanırsın yatağında ; Başlayacak gene dersin başlayacak gün ya bir serüven yaşarsın yada yaşatacağın zamanı değerleri düşlersin ancak ufka bakmaz gözlerin çünkü aklında kalmış olan bir şeyler vardır orada kalmanın bir yolu var mı diye belkide düşünür veya farkı yok dersin , ama bazen bulduğun şeyi uyanırken nasıl olur'da elimde getire bilirim ."Düşünme bunları boşuna" Demezler m ? diye geçirirsin aklında o anda bile aklına gelir ne hayattan zamana bir vakti getire bilir nede vakitten bir saniye çalıp zamana ekleyemezsin düşüş yazıldığı an belkide çıkışın başladığı zaman eşit olacak ne bir dakika ileri nede geri ne zaman ise işte o zaman sen olacak .