Zâr-ı Aşk Şiiri - Bahadır Kahraman

Aslında öğrenmiştin sen zâr-ı aşkı yirmilerin başında
Hani dilindeydi ya "kavuşmak yoktur islamlıkta"
Boşa kusur arayıp durdun din ü imanın da
Gör bela başa; kusursuz yârı olmak insanlıkta!

Bir acı bu kadar nasıl yakar insanı, ömrümü yedim!
Ya bir körden medet uman gözlerim, bu nasıl vehim?
Hani bir "âh" ile semayı altüst etmeye yeterdi derdim
Mühlete şükret, rahmet üstündür gazaba Allahlıkta!

Ahh gözlerinin buğusuydu yıkan hayallerimin yarınını
Hiç yakarak talan eden görmemiştim kendi diyarını.
Öğrendim El-Hakk! Çek artık mihrabımdan serdarını,
Ne Hülagü ne de Cengiz geçebilirmiş onu hanlıkta!

Bir gözü var; onu görenler ab-ı hayat istiyor,
Bir sözü var; duyan o an orada memat istiyor!
Bir yüzü var ki; kim baksa hemen tâkat istiyor,
Hele özüne vakıfsan, geçtin Züleyhâ'yı hayranlıkta.

Gelmesin artık hayalin duymadın mı yıkıldı hanem!
Git birazda "aklım başımdadır" diyenlerin kanını em!
Haşa! Affet, yokdur benim senden başka sânem
Vehim gelir, fehim gider; olur böyle nadanlık virânlıkta!

Şair: Viranî
H./ 24 Zilhicce 1438