Zar Divanı Şiiri - Mehmet Yücel

Gün düşmez üstüne günü karanın.
Bugünü bir mezar geçmişi mezar.
Melhemi olmazmış kimi yaranın.
Yara günden güne azar da azar.

Doğrulsa yıkılıp dara düşenenler.
Kurtulsa ferahtan zora düşenler.
Makbul olmuş dosta kuyu eşenler.
Kazması elinde derine kazar.

Kaptan hayal uykusuna yatınca.
Gemi iflah olmaz imiş batınca.
Kötü kader gelip cana çatınca.
Sen mezat olursun Dünya bir pazar.

Yılan diye bakıp serçe görülmez.
Bir yol var ki ömür geçer erilmez.
Dikenler üstüne umut serilmez.
Özlem hastalanır, gerçekler kızar.

Kısacık ömrünü karanlık yaşa.
Kara gün dostunu beklersin boşa.
Nankörlük edince ekmeğe aşa.
Mevlam oyuncunun oynunu bozar.

Mevsim mevsim ömür sezonu vardır.
Her şeyin bir ilki bir sonu vardır.
Yaşamın herkese reyonu vardır.
Haddini bilmeyen canından bezar.

Kartal kanat vurur özgürlük diye.
Özellik olmadan özgürlük niye.
Yolunu seçenler dönmez geriye.
Ya bahtiyar olur ya da ahuzar.

Çeke çeke kopmaz dertler, çileler.
Cahiller, nadanlar bunu bileler.
Feth eylersin nice surlar, kaleler.
Azmedene engel mengel kaç yazar.

Çıkar çatışması çıkmaz bir yolda.
Sevdanın meyvesi çürümüş dalda.
Özentiden kurtul sen de sen ol da.
Özü net olana hangi güç sızar.

Kılıktan kılığa girsen de sensin.
Türlü türlü hayal görsen de sensin.
Önüne duvarlar ören de sensin.
Akıl tutulması, değildir nazar.

Tilki gibi kurnaz, Kurt gibi atak.
Ne kurnaz ne atak tanımaz batak.
Ateşten olunca yorgan ve yatak.
Alevli bir feryat uzar mı uzar.

Yitik devran sana nerden çatmışım.
Birer birer köprüleri atmışım.
Huzurumu ben bedava satmışım.
Atarım atarım düz gelmiyor zar.

Yücel keşke seni gönüller duya.
Beyinler kirlenmiş tutmuyor maya.
Sahra çöllerinde kalmışım yaya.
Sevdam kuma döndü tozar da tozar