Zannetmek Şiiri - Virata Fafnir

Özlüyorum
Bir daha güneş doğmayacak şehrime, biliyorum
Güneşe koşmak istesem, kovuluyorum
Çölde kaldım, vakit gecenin sonsuzluğudur
Yara bere olmuş her yerim, aradığım sudur
Aydınlığa ulaşmak isterken ayaklarım nasır
Avaz avaz bağırıyorum, güneşin kulakları sağır
Gözden ırakta; gidiyor mu sabit mi bilemem
Rüzgarların daha fazla yaralarımı soymasına tahammül edemem
Uçmak için kanatlar ararım şahsıma
Çabalarım boşa bilirim her defasında
Çöl ortasında bir mavi kapıdır
Kilidi üstünde, sıkıca kapalıdır
Üşüyordum
Zannettiler kastımı, neden başkalarını ısıtıyorsun
Kumlar boğazımda yumru olup beni sustursun
Ayaklarım kırılsın ve kollarımı kopsun
Şiirle buz tutmuştu aram, karanlık sağolsun
Yürüyeceğim nefesim bitene kadar
Her gece bitebilir nefesim