Zan oyunu Şiiri - Gülşen Destanoğlu

(erken büyütülenler
kendilerini hep çocuk zannederler)

...

ben hala büyüyemedim anne
kendini kocaman sananlar
biteviye çekiştirip oramdan buramdan
suretlerinden üflüyorlar içime

sadece şişiyorum anne
şiştikçe sığamıyorum kendime

sen de bilirsin ya onlar
hani hiç çocuk olamamış kocamanlar
güya elimden tutup
beni elbirliğiyle büyüttüklerini sanıyorlar

bırak diyorum öyle sansınlar
öyle sanıp bulaşmasınlar

hani payım da yok değil bunda
bir susmayı öğrendim bu zan oyununda
bir de idrarımı tutmayı
onların amonyak yarışlarında

belki de susmaktı büyümek
kimbilir...
öyle ya / çocuk dediğin
durmadan sorar öğrenir

-ki ah keşke sormasa
yalan yanlış suretleri ciğerine solumasa
aslında var aslında
insana dair ne varsa...-

hoş / ben de büyümüşüm galiba
büyümeye direndiğimi sandıkça
öyle ya /çocuk dediğin
büyümek ister her halükarda

oysa ben
daha o vakitlerken
hani portakalı soyup
başucuma koymam gerekirken

asıl vitamin dünyanın içindedir deyip
kendime bir yalan uydurmuştum

ki buna kendim inanıp
kabuğunu yemiştim de dünyanın
bazen üfleye üfleye
bazen öğüre öğüre
varmak için meyvesine

gördüm ki zaman ile birlikte
bi bok yokmuş içinde
hem/ daha ilk nefeste
çekirdeği kaçtı genzime

boğuluyorum anne