ZAN………
Hala seni anlayabilmiş değilim ey dünya! Horoz dövüşü gibi uğraşıp duruyorum seninle. Her seferinde “ben adiyim” diyerek karşıma çıksan da hayır sen adi olamazsın diyerek bunu sana kanıtlamaya çalışıyorum fakat artık söylediğim yalana kendim de inanamıyorum…..
Haklısın ……. Sen adisin! ......
Hatta rezilsin, paçavrasın, üç kağıtçısın, hainsin, alçaksın………. Yeter mi bu kadar hakaret sana. Ne deyim ki Allah’ından bulasın. Adi olmadığına inanmak için çok çaba sarfettim lakin artık sana hak ettiğini vereceğin. Keşke Allah’a yakın bana uzak olabilseydin!
Seni anlamış değilim. Bundan böyle de anlamak için uğraşmayacağım. Sen “O”sun işte. Hiçbir hakaretin üzerini örtemeyeceği kadar çirkin ve bir o kadar lüzumsuz. Sahi ya hala neden üzerinde basacak toprak verirsin anlamıyorum. Ah artık o toprağın alt tarafını bir görsem. Seni duyup işitmeyecek ve aynı sen gibi ruhsuz hale dönecek olan bedenimin üzerini bir örtsen. İstersen onu da yapma, toprağına da kabul etme beni.
Seninle onca ittifak kurmak istememe rağmen her seferinde sırt çeviriyorsun ya artık sanada eyvallahım yok. Hatta varsa cesaretin düş meydana, çarpış benimle, al boyunun ölçüsünü. Sonra çekil git başımdan…..
Daha dostum eller ile gezer mi?
Solmuş derler gül benzinin iziği,
Daha dostum eskisinden güzel mi?
O ne dedi, sen ne dedin varıncak?
