Zan Şiiri - Polat Uzcan

Ve son arzusuydu sevgilinin,
Yitip gitmeye meyilli sevdasını,
En konforlu biçimde uğurlamak!
Acının en hafifletilmiş hâli her zaman,
Daha az sevmekle mümkündü.
Ve ne kadar az seversen,
o kadar kuşanıyordun kılıcını.
Kınından çekilmiş sözler,
Bir savaşı başlatmaya da bitirmeye de muktedir iken,
Sessizlik bu savaşın en ağır yenilgisiydi zannımca.
Zaten ‘zan’ denilen şey
Altında kaldığında ağırlaşıyordu her zaman.
Geriye kalan güçlü pazularla kaldırabilmek hayatı,
Tüm yaldızları düşmüş olsa da…