Zan Şiiri - Kenan Arman

ordaydın
ellerimin az ötesinde
bir denizi ikiye böler gibi uzanırken yüzüne
ordaydın
çocukların gülüşlerinde
ve ben bulutunu arayan yağmur muydum
sesinde

darmadağındı gece
tutuşurdu saçların o eski alevle
yorgun argın dönerken kırlangıçlar
ordaydın
avuçlarımın ortasında soluktun
aşkla çırpınan

şimdi
yaralanmış güzler
savrulurken kuytusuna takvimlerin
biliyorum ordasın hala

yokluğunun uğultusunu oyuyorken
nasıl da kimsesiz parmaklarım...