Zamparanın Yolu Şiiri - Kaan Gülsatan

Hali, vücut bulmuş hali olan Lut kavminin hayatlarımıza olan derin entegrasyonunun anlaşılmaz meselesi.

Biraz farklı mizacımız, normal insanlardan.
Tanımadan sevme ihtimali yok kimseciklerin bizi,
biz sevgiyiz, sevgiliyiz.
Sen ve ben arasındaki farkı iliklerinde hissetmişleriz.

Koca bir enkaz gibi yıkılırken sevdiklerimiz,
kaybına en çok gülüp, acısından öpenleriz.
Koca koca umutlarla uyandığımız günlerde,
gün ağardıkça umutsuzluğa kapılanlarız.

Sen sevişirken bensizliğin kucağında bağıra çağıra,
hevesi kursağında kalmış küçük bir kurbağanın, prensesinden öpenleriz.
Islanan çarşafı soyup yatağının üzerinden,
altımızdaki yatağı bile çırılçıplak sevenleriz.

Kalem, kağıt koyarız masamızın üstüne
silgimiz bile olmaz ekseriyetle,
öylesi güveniriz derdimize.
Neticede derdini sırdaşından saklayanlarız.

Adı “canım” olan insanların altında, üstünde,
uyanmadık mı her gecenin sabahına ne işin var burada diye?
Sabah sabah ne kahvaltısı “canım” kadın?
Biz önce uyanınca çıkıp gidenleriz.

En çok senden çekmedik mi be sabah yanımda olan kadın,
sahi biz şimdi neyiz?
Elhamdülillah “canım” elhamdülillah,
gecemizi gün edenleriz.

Yahu dur konuşma bi dinle,
bak dur ruhumu söktün dün!
Yaktın beni öldürdün!
Herkes gibi değildin yeminler olsun!
Herkes kadar başkaydın..

Ya kaç defa kafanı karıştırdı,
sorduğun adresi bilir gibi yapanlar?
Dizi acımayan bilmez kızım,
zamparanın yolunu, dinlenme tesisinin soğuğunu, arabamın arka koltuğunu..

Ama bizler,
Tam seni yalnız bırakıp giderken,
tanımadığın bir otel odasında.
Serçe bileklerine minik bir buse konduranlarız.

Biraz farklı mizacımız, bizi tanımayan insanın sevme ihtimali yok.
Yine de ne bileyim insan özler aq.