Zambak Zamanı Şiiri - Serap Davarcı

Kimseler bilmez sevgili
Ah kimseler bilmez nasıl yanar bu yürek
Ben bile bilmezken böylesine sevdiğimi
Eller nasıl, eller nerden bilsin ki…

Ah sevgili,
Kaç yıl oldu yüzünü görmeyeli
Ve kaç asır, ve kaç ömür sesini duymayalı

Anlatsana bana
Nasıl donar bir yürek böylesine yanarken
Anlatsana
Nasıl güler bir yürek böylesine kanarken

Kızıyorum sana, hem de çok kızıyorum
Hani söz vermiştin
Elimde beyaz zambaklarla geleceğim demiştin hani
Gelmedin be sevgili
Beyaz zambaklar öksüz ben öksüz… solan kaçıncı zambak zamanıdır şimdi

Yüreğim, yorgun yüreğim
Sensiz eksik sensiz kimsesiz yüreğim
Tükeniyorum.

Ne güzeldi seninle ıslanmak yağmurda
Sonra bol tarçınlı, sıcak bir sahlep içmek köşedeki pastanede
Bile bile sulara basınca kızman ne güzeldi
Hasta olacaksın, üşüyeceksin… kıyamam demen
Nerdesin be sevgili…

Anlamıyorum
Bu kadar kolay nasıl çekip gidiverir insan
Anlamıyorum
Delicesine çarparken nasıl bir anda susuverir bu can

Sevmiyorum artık yağmurları
Ağlarken öpmesinler yanağımdan… istemiyorum… öpmesinler beni
Alıcı kuşlar gibi dolaşmasın, sevinç çığlıkları atmasın martılar.
Maviler olmasın… yeşiller, pembeler…
Dinsin artık bu fırtına
Sönsün içimdeki bu volkan
Ne olur… ne olur be sevgili
Ya beni de al yanına
Ya da ansızın çık gel
Ne olur çık gel de gülsün beyaz zambaklar kucağında
Ne nolur
Ne olur çık gel de mutluluk… cemre olup düşsün yüreğime ilk zambak zamanında…
SERAP DAVARCI