Zambak Kokulu Ağrı Şiiri - Fuat Eriçok

güneşin üzerine uyandığı
uzak ötelerdeki efsane değil bahsettiğim
hani bulutlarla öpüşen tepesi
ve rüzgârlarında hırçın
ararat efsanesi

kiminin sol yanımdaki dediğinden sözüm
onda bir şeyler oluyor bu bahar
çözemedim iki gözüm

anjiyo yaptırdım
had safhada felis domesticus angoriencis bulundu
bugünlerde muzdarip olan çokmuş
ilacı da yokmuş
henüz kedi çarpmasına karşı aşı geliştirilmemiş

bense mukavemet filan derdinde değilim ki
öylesine bir kontrol benimki
öylesine bir iş

hem
ne güzel tatlı tatlı ağrıyor işte
hep çekmez miyiz bu ağrıları
herkes bir şeyden hasta
kimi kasta
kimi başta
kimi yaşta
kimi dişte

tırmanırken yokuşu
o yorgunluk olmasaydı
nasıl
salınırdık
keyifle
inişte

valla hayırlara tebdil
bir şeyler var
seziyorum

gecenin bir vakti
gerekli gereksiz
başıboş
serseri
ıssız parklarda geziyorum

uzun uzun yürüyorum
ılık öğlen güneşinde
şiirler karışıyor sessizce sözlerime
baygın zambak kokuları geliyor bir yerlerden
mor salkımlar zorla giriyor gözlerime
içimi aydınlatan gizemli parıltılarla
raksediyor nisan gölgeleri
boğaz’ın çırpıntılı lâciverdî
sularında

gecelerim felis domesticus angoriencis rüyalarında
ve nedense gelip takılmış ıslığıma
ikinci bahar melodisi

bütün bunların sebebi de
uçarı ama tatlı bir ankara kedisi

durup dururken koşmak geliyor içimden
hadi geçelim de bunları
sol yanıma bak
o ne tik tak

yâni dostlar o ki diyeceğim
bu bahar var ya bu bahar
beni orhan veli’ye benzetti
mahvetti

anlamadım
çözemedim gitti
bu işi

bu bahar var ya dostlar bu bahar
bu baharda kanıma girdi
tırnakları kan rengi
baygın bakışlı miyavlar

(nisan ’06)