Zambak Şiiri - Özge Özgen

Bütün serçeler ağladığı zaman
Süt veren annelerden öğrendiğim beyaz bir zambaktı zaman.

Ben önceden bir gökyüzü çizerdim güneşin yanına.
Çocukluğumu ve annemi.
Erik ağaçları büyük asfaltlar kuş yuvaları.
Öte de çingene kızları...

Daha öteden yağmurlar inseydi
Gümüş bilyelerden sarışın bir kadın çıkardığım saçlarımdan
daha öte de duran şey,
Ve korku içinde uyandığım sabahlardan nezaketen
Kaç fesleğen koklamışımdır hesap et

Ben ki, kaç Tanrı yuttuysam içime
Bütün ayetleri ezberledim ..
Dilerim şuraya bir tutam zencefil koysun aşka olan tutsaklığım.
Dilerim birileri az öteye kaysınlar.
Birileri hiç olmasınlar. Birileri birilerinin yalnızlığında kalsın.
Nasıl olsa inanmışlığım kadar yanacağım.

Birde şöyle bir düşün can parem!

Öğlen vakitleri
Gidilemeyen bir filmden alıntı yapmış bir yay esnekliğindeymiş gibi hissediyorum kendimi.
Öyle uzağım ki secdeye
Alnımın teriyle sildiğim öfkem yere değmiyor bile.
Unuturum diyorsan
Ben büyük harflerle yazıyorum
Sen küçük harflerle gülümse...