Zambak Şiiri - İbrahim Hazini

01.05.2010

Ey zambak,
Belini büken neydi?
Sormazsam vicdanım rahat olmazdı
Hazinsin, acayip bir halin vardı
Fil-hakika yüzün güleç değildi

Ey zambak,
Sararmış yaprakların nedendi?
Sormazsam nefsim rahat olmazdı
Narinsin, elimden bir şey gelmedi
İnzivaya çekilmiş bir halin vardı

Ey zambak,
Şimdi boynun bükük, nedendi?
Sormazsam kendimi affetmezdim
Ev dışına çıkarıldığını duymuştum
Öyle alışmıştın ki, güzelliklerle büyümüştün
Güneş dokunurdu aşina yapraklarına
Ezan sesi ulaşırdı köklerine

Ey zambak,
Şimdi merdiven boşluğuna atıldın
Habbe habbe büyümen sınırlandı
Karanlık içini kara bulut gibi kaplardı
Güneş azar azar seni koklar geçerdi
Ne gündüzün ne de gecenin geldiğini anlardın
Mahkûmsun ama ilelebet değilsin

Ey zambak,
Büzülmemek için bir neden yoktu
Her keresinde yenik de düştün
Ne ezan, ne dua işittiğin oldu
Bu sebepten belini bükük buldum

Ey zambak,
Üzülme, mahcup etmem seni
Her an konuşurum rab-bul baytına
Belki kavuşturur eski yerine
Tespihle kavuşursun sıhhatine