Zamantı Irmağı Şiiri - Adem Armağan

Zamantı ırmağı heybetli akar,
Herşey tesbih eder,denizler,dağlar,
Ferasetli insan,ibretle bakar,
Mecnun gibi insan,gönülden ağlar.

Şükürler,övgüler,Ya Rabbi sana,
Çağlıyor suyundan,iç kana kana,
Irmak da zikreder,tesbihden yana,
Rabbimin aşkıyla akıpta çağlar.

Anadolu nehri,Zamantı suyu,
Yurdunda garipsin,Yusuf'ca kuyu,
Uzaklaştırdılar Kur'an'dan,uyu!
Balık avlar gibi,tuzaklı ağlar.

Irmak ancak; beş,on damlacık su,
Dine saldıranlar kurmuşlar pusu,
Çocuğa yasaktır,Kur'an'ın kursu,
Küfür yobazları,yürekler dağlar.

Kayseri'den doğup,gözden akarsın,
Feryad ettiripte,yürek yakarsın,
Gencecik insanı boğup bakarsın,
Ananın özünden akıyor yağlar.

Nice insanların kanına girdin,
Kastın mı var söyle ne senin derdin?
Rabim mi emretti,yerlere serdin?
İsyankâr değilim,Hak emri bağlar.

Şair Kul Armağan,ibretle bakar,
Sular da Mevlanın,emriyle akar,
Irmakda ölenler,yürekler yakar,
Boğulmayan şanslı,şükretsin sağlar.