( Yani ebediyyet, yani adımın anlamı)
Her doğum günü hüzün getirir belli bir yaşdan sonra. Zaman keçdikce süreti de artır sanki. Bu gerçekden qaça bilmesen de yaşlandığını ağlın qebul etmir. Çünki, içinde zaman mefhumu yoxdur. Qelbin durduğu yerdedir, durana qeder. Dışında zamanın çekdiyi qaralama resimlerine baxmayaraq, içinde bahardır. İçinde eyni yerdesen.
Yadımdadır, iyirmi yaşım vardı ilk defe beş yaşlı uşaq mene xala (teyze) dediyinde. Heyrete gelmişdim.
Evliydim amma böyümemişdim. Nişan günü, toy günü menimçün növbeti evcik-evcik oyunu kimi gelmişdi. Bu üzden her şeyin gerçek olduğunu anladığımda ağlayıb anamı istemişdim. Durmadan ağlayan "körpe". Anamdan ayrılmağım ağır gelmişdi mene.
Leyla dünyaya geldi, men anaydım, yene anamı gezirdim. Sonra Tural, men yene anamı axtarıram her gün. Zaman çölümden keçir, könlüme deymir. Bezen unudurdum özümü. Qızım, oğlum ana çağırdığında anama baxırdım. "Anam niye cavab vermir" deye. Men onlarla beraber böyüdüm, üreyim inadından dönmedi.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta