Zamansız Yazılar... İlk Mektup...

İnsan, hiç görmediği birini sevebilir mi?

İnsan hiç görmediği biri için kenetlenmiş parmaklar gibi sımsıkı tutunabilir mi hayata?

....

Bu soruya yükselen hayır seslerini duyuyorum. Madem ki, insan görmediği birini sevemez, o halde körler hiç kimseyi sevemezler... Öyle mi? Doğuştan kör birinin ailesine, dostlarına duyduğu şey sevgi değil mi? Yada başka bir açıdan bakalım, insan, yüce yaratıcı olarak tasavvur ettiği şeyi sevemez mi? Kaç kişi tanrısını görme şerefine erişmiştir ki? Peki, tarihî değer taşıyan şahsiyetlere, inandığı değerleri için ölen birilerine sevgi duyulamaz mı? Halbuki insan hiçbirini görememektedir, değil mi?

Demek ki, insan görmediği birini sevebilir.

Hem de öylesine sevebilir ki, hayatını bile gerektiğinde bu sevgisine adayabilir.. Kaç şair, platonik aşklarına, yada hayal ürünü sevdalılarına şiir yazmıştır kim bilir? Ya da kaç sevgili, uzaktaki sevgilisinin fotoğraflarıyla mutlu edebilmiştir gönlünü? .. Hiç sıkılmadan, saatlerce bakarak o ateşten fotoğraflara, içini ısıtmıştır kim bilir?

Seni hiç görmedim, belki karşımda duran suret senin değil, belki gözlerin burada gördüklerim kadar parlak bakmıyor, belki bu kadar aşık olunası değil çehren.. Ama elimde değil, yüreğimi tek gerçeğe, bildiklerimin gördüklerime örgülendiği ve aşk’ı doğurduğu gerçeğine kaptırdım kaldım...

Yine şarkılar aynı hüznü, heyecanı veriyor bana.. Sana bir şiir fısıldıyorum, seni tanımadan önce sana yazdığım bir şiiri...

SENLE GELEN

Seni sevme sanatıdır dedim,
Bende vuku bulan o güzel şeye,
Artık kalemi kavrayan elim,
Amâde senle gelen tümceye.

Sanat dediğin, içi boş kadeh,
Kifâyetini şaraptan alan,
Beni ruha bürüyen sensin,
Sensin beni kan kırmızı dolduran.

Seni yazacak gayrı bu kalem,
En derin satır aralarında,
Sözlerim şiir, gözlerin mahrem,
Yüreğimin ebedî tapınağında.

Belki inanmayacaksın bu şiiri sana yazdığıma, ama benim sözüm onurumdur, kaybolup gitse de bu onursuz kalmış dünyada. Bu yüzden bir şey söyleyemem, diyebilirim ki, o şiiri, seni tanımadan önce, sana, “Aşk’a” yazdım.. İfade edilen şeyleri mükerrer kılmanın anlamı yok, sana kendi öz ifadelerimle sunacağım aşk kadehini..

“ Nereye gitsem nereye baksam
Yanı başımdasın, aklımdasın,
Nasıl özleyebilirim ki seni?
Yüreğim yüreğinle bir,
Sen bende yaşıyorsun,
Bunu bil.”

Neye bağlandım bilmiyorum, inan bilmiyorum, yaşadıklarına mı, her biri ay parıltısıyla bakan gözlerine mi, bana bir uyku masalı kadar tatlı gelen sözlerine mi, münferit saysam bir elin parmağını geçmeyecek olan yaşanmışlıklara mı, yoksa kuşlardan duyduğum sen’li cümlelere mi... İnan bilmiyorum, ama,

“Derinliklere dalmak,
Bulutlara bakmak geliyor içimden,
Bu güzelliğin ve masumiyetin,
Özünü bulmak için.”

Toprağa yeni basan bir ceylan misali çarpıyor yüreğim şimdilerde. Acaba, hayatta kalabilecek mi içimde büyüttüğüm, büyüttüklerimiz? Ama artık, önümdeki mutluluğu görmek için uzaklara bakmaya gerek olmadığını, gelecekte olanları görmeye çalışarak kendi gözlerimi sisle kaplayacağımı biliyorum artık, bu yüzden sadece, kendimi senin sevilesi ellerine bırakıyor, ve son dizelerle mektubumu sonlandırıyorum. Bu son söylediklerimi, ben hayatındayken hiç aklından çıkarmamanı rica ediyorum senden.

Böyle Sevmelisin..

“Gülücükler takılmalı
Hayat denizinden attığın oltaya
Gülücükler..
Sevgin kelimelere, cümlelere,
Destanlara sığmamalı, deniz olup,
Okyanus olup taşmalı,
O denizlerde boğulmalıyım.
Kurtarmalısın beni içinden geldiğince,
Alıp beni sevda rüzgarına,
Oradan kalbinin en ıssız,
Benim, sadece benim kalacağım
Hücresine atmalısın.
Deli dalgalar aşkı fısıldamalı
Kulaklarımıza..
Nefesin nefesime değince,
Çığlar düşmeli...
Beni özlemeli ve
Özlendiğini bilmelisin hep.
Hazır olmalısın
Karşımıza çıkan engellerle
El ele savaşmaya...
Gülücükler takılmalı
Hayat denizinden attığın oltaya,
Gülücükler..”