Zamansız Sevda Şiiri - Abdulkadir Karaman

Demir atmış gemiydim kendi iç denizimde
Sevdâların arzusu bir tortuydu özümde
Birden fener misali yanıverdi gözümde

Bozuldu rotam, ritmim, varlığım şoka girdi
Zamansız sevdâ beni liman liman gezdirdi.

Beklediğim nihayet geldi diye ezelden
Sevindim çocuk gibi, sarsıldım ta temelden
Su almaya başladım, dümenim çıktı elden

Çelikten irâdemi bir pamuğa çevirdi
Zamansız sevdâ beni liman liman gezdirdi.

Yalnızlığın sancısı kaplamıştı canımı
Kördüğüm eylemişti hasret heyecanımı
Deprem gibi sarsmıştı yoksunluk her yanımı

Özlemi direncimi acılara ezdirdi
Zamansız sevdâ beni liman liman gezdirdi.

Kendi kendimle ettim sürekli gizli savaş
Varlığı varlığıma kurduğu zaman bağdaş
Tutunduğum köklerden çözüldüm yavaş yavaş

Ümitlerim geriye dönmeyen yola girdi
Zamansız sevdâ beni liman liman gezdirdi.

Esirgedi, ne de çok, muhtaçtım yardımına
Avcıdan ürkmüş gibi, sığınmıştım yanına
Umut ile gelmiştim son demde limanına

Sona ermiş yolumu tam tersine çevirdi
Zamansız sevdâ beni liman liman gezdirdi.