Zamansal bir çöküntü kıyısında
kalmış gibi...
öyle karmaşık ki bağlarım
öyle kaçmaya meyilli ki
kuşlarım
sonsuz sonbaharlara gebe sanki sabahlarım
ağaçlarım soyunuyor bir bir
hiç utanmadan
arkalarından kovalayan var gibi
izliyorum öyle uzaktan uzaktan
şimdi bomboş eller, avuçlar...
yorgun nefesler kaldı geriye
ve umut bitmeyen çorak topraklar...
Kayıt Tarihi : 23.11.2017 23:49:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
"Umut bitmeyen çoraklık..." Atalet... İpe un seren hatır tanımazlık, vefasızlık kısaca..
Yoksa zamanın ne suçu var..
O gelir, geçer.. Biz adını veririz.. Takvimlere bir bir yazarak.. "Gün, hafta, ay, yıl.."
Hatta asır..
Hissiyatını kaybeden verimsizliktir gerçek suçlu..
Kimdeyse, o...
Tebrikler şiire Ayşe Hanım..
Ah o kuşlar!
Nasıl da can atarlar uçmaya...
Nasıl da düşkündürler özgürlüklerine...
Ama bilmezler, bilmezler işte...
Onların her kanat çırpışı, uzaklaşmaktır bizde...
Uzakların özlem masallarını yazar, bu bitimsiz masallara kilitlediği gözlerimize...
Hayat böylece uçup gider avuçlarımızla kucakladığımız evrenden, gökyüzüne...
Bu nasıl bir "Zamansız Hissiyat" bilinmez...
Bilenen o ki, bizler hep o bilinmeyenlerin sevdasında yaşayacağız...
Yüreğine sağlık, ömrüne bereket sevgili şairem...
Nicelerine inşaAllah...
Sevgilerimle...
TÜM YORUMLAR (3)