Zamansız Gidiş Şiiri - Ahmet Adıgüzel

Ve sen gitmiştin, henüz ilkbahar yeni düşmüştü toprağa:
Günlerdi... belki de saatlerdi sen gideli,
Ayrılığın solmuş rengini almıştı duvarlar.
Daha sonra yıllar geçti aramızdan
Kim bile bilirdi ki bu kadar uzun süreceğini,
Yılların bu kadar çabuk geçeceğini,
Sen gitmiştin ve ben hala seni yazıyordum:
Ama bu defa ilkbahar değildin, sonbahar da değildin,
Senden bana kalmış garip bir mevsimdin.
Yazıyordum, okuyordum, tekrar ve yeniden.
Bu sendin, bu sensizlikti, bu öfkemdi,
Bu bir zamansız gidişti.

Şimdi ise yıllar birer birer eskimiş,
Zamansız gidişin çalışmayan saatlere kazınmış;
Ayrılığın solmuş rengini artık duvarlar değil,
Bembeyaz karlar altındaki topraklar almış,
Ve sen yıllar önce gitmiştin:
O zaman ki kadar değil artık yıllar
Daha kısa, daha hızlı, ve daha da zamansız.
Biliyorum sevgili! yıllar ikimizden de çok şeyler götürmüş.
Sen zamansızca gitmiştin, bense seni beklemiştim.
Şimdi ise sen neredesin, ben neredeyim,
Anlayabiliyor musun beni sevgili?
Anlayabiliyor musun zamanın neleri değiştirdiğini?
İşte bu da yılların bana verdikleri...
Görüyor musun sevgili görüyor musun?