Zamansız Gelen Şiiri - Mine Arı

İnsan, âlemde hayal ettiği kadar yaşarmış…
Nerden bile bilirdim ki
Beni delicesine saran
Ruhumun derinliklerinde saklı
Alev gibi yanan bir aşkı
Ömrümün bu sonbaharında bulacağımı
“Geç buldum çabuk kaybettim,diyor bak şarkı
Ben mi zamansız gelen,
Sen mi geç kalan bu hayata?
Kayıp giderken ellerimden zaman
Damarlarımda dolaşan taze kandın sen
Ömrüme ömür katan,
Bana yeniden yaşama sevinci veren
Gözlerimde parıldayan ışıktın sen.
Neredesin şimdi nerede?
Bak döndük başladığımız yere.
Ben hüznün ile hazana döndüm
Bırakıp beni gittin uzaklara
Senli sensiz bu dünyada
Tek başıma bıraktın beni
Boynum bükük gözlerimde hüzün seli…
Alaca karanlıkta gökyüzü ile denizin birleştiği
Yakamozların oynaşmadığı
Bilinmeyen denizlerdeyim
Gök karardı martılar da bir telaş
Çığlık çığlığa bir feryat
Onlarda anladı bu zamansız
İçimde kopan fırtınayı
Acı çığlıklarında saklı
Bir anafor çeker beni karanlıklara
Yamalı yelkenlerim suya değer
Alabora olacak,
Yıllara yorgun düşmüş bu sandal
Bırakmış kendini azgın sulara
Bir sağa bir sola yalpalar
Çılgın dalgalar beni yağmalar
Sensizlik üstümde çakar şimşekler gibi
Artık kayboldum seyri âlem de
Son çırpınışlarımdır bu
Yol gösteren ne bir deniz feneri
Nede sen varsın şimdi