Zamansız Acı... Şiiri - Ziya Tüfekçi

haykırsam avazım çıktığınca seni sevdiğimi…
gelir misin sesime, bakar mısın yüreğime,
sana uyanan gözlerime, sana uyuyan düşlerime?

bunca yıl bekleyip, seni bulduğumda,
yeniden kaybetmeye dayanamam,
seni içimden söküp atamam.
seni sevmeyi suç mu bellesem,
yüreğime pranga vurup unutmayı mı denesem?

boş…

hepsini denedim ama olmuyor sensiz.
içimde sızı kıvamında ağrıyan, ve her geçen gün
beynime hükmeden hastalığımsın artık…
kaderinin, yüreğinde yaralar açan yanımı aldı duygularını,
yada kendimce kurduğum hayallerin esirimi oldum?
keşke şöyle elini koysan kalbimin üstüne;
duyardın her atışında sanki adını fısıldarmış gibi çırpınışlarını…

adını kazıdım bir kere içime,
öyle hüzün sellerinin söküp alamayacağı bir yere.
hangi gün, hangi ay, yada hangi yıl bilemem
ama bir gün, içinde uçurumlar büyüttüğün gözlerine bakıpta
seni sevdiğimi haykıracağım…

hayatın bunca adaletsizliğine rağmen ayakta dimdik duruşum,
bil ki sana olan aşkımın ateşinden.
öyle bir ateş ki her defasında kor gibi içimi yakıp kavuran,
ve hiç sönmeyen bir ateş…
yıllar ki söndürmedi ve onca imkansızlıklara küllenmedi.
her defasında daha çok büyüdü ve yaktı içimi.

artık dayanamıyorum, kaçma benden.
kaçma gözlerimden.
bir kez olsun bak gözlerime,
bir kez olsun tut ellerimi.
her şeyi unut o anda.
sadece iki hecelik ismini
duy ağzımdan.
gülümse…
yalandanda olsa gülümse…
bir anlıkta olsa,
bir göz kırpma anına denkte olsa,
bak gözlerime…
bir kez olsun gülümse,
onca acıyı sığdırdığım yüreğimin hatırına,
n’olur bir kez…