Zamansız açan çiçek Şiiri - Hicran Taslı

Zorun neydi be çiçek
Neye, kime bu kafa tutuş
Kar, kıyamet dünyada
Hangi umuda tutundun

Gölgesine sığındığın
O kara taş mı güvendiğin
Durduğu yerde kendi varlığına sığınmış
Yerinde ağır, bir o kadar kibirli

O koca kavak ağacının
Kökleri mi saracak seni
O bile özünü çoktan unutmuş
Dikmiş gözünü bulutlara
Burnu bir karış havada

Etrafında dönüp dolaşan
Hercai arı mı saracak kanatlarını
Kovandaki balla yetinmemiş
Kimbilir kaç çiçeğe ne yalanlar söylemiş
Onların da ruhunu emmiş

Ne sandın be güzellik
Zamansız açan çiçeğin kaderidir
Baharı göremeden ölüp gitmek
Ne zerafetine bakar, ne cesaretine
Zaman harcar seni öylesine