Zamansız... Şiiri - Osman Bilaloğlu

Bir ayrılık türküsüydü köy vesaitinin korna sesi
Notaları dönüşün imkansızlığına uyarlanmıştı
“görüşürüz” dememiz bir dil alışkanlığıydı
Bir nakaratıydı sadece bu hüzünlü türkünün
Gerçekçiliği olmayan bir gülümseme,
Sıkılan dost ellerinin soğuğu,
Bizim oranın sert havasından değildi bildiğim.
Umutsuzluktu, ölen duyguların cenaze duasıydı.
Ve içinde sigara içmenin yasak olmadığı bir köy arabasında
İçtiğimiz son kaliteli bir maltepe sigarasının uçup giden dumanı
Son düşlerimizi,son tebessümlerimizi,adam olma ölçülerimizi,
Son yüreğimizi de beraberinde götürmüştü.
Zamanı içine alan umutlarımız eriyen kar suyu değildi
Kaynağın ta kendisiydi arkamızda ardımızda terk ettiğimiz…
Yerini de musluk suyunun klorlu tadını andıran tortulu umutlar almıştı
Tortuları da Van ile İstanbul arasında yolcu usandırma tesislerindeki
bayat çorbanın ısıtılmış haliydi.
Ardından “ne” olan bir yol çıkıyordu önümüze
“ne” ile başlamıştık yolumuzda yürümeğe
Dalgaların sahile vurmalarıydı akıp giden zamanımız
“ne” olduğunu anlamadan….
Zamansız düşlerimizden zamansız uyandık, zamansız yorulduk,
Zamansız kırıldı kelimelerimiz
Ve anladık ki anne hamline düşüşümüz zamansız…..