Zamansız Şiiri - Veysel Tırpan

ZAMANSIZ

Sana dair ne varsa, doğan kuşlukta
Yüreğime üşüştü,
Ruhuma gözlerinin büyüsü
Suretin, gözlerimin kıyısında gezinen yaralı bir ceylan
Hayra yorduğum düş gibiydin
Ellerimde masum bir gülüş; bakî kalan

Sen bilmezsin
Katran karası gecelerde
Ay’ı yetim gibi koynuma alarak
Bestelerim
Yalnızlığın yıldızlı türküsünü

Sessizliğini biriktir de öyle gel

Hüzünlü akşamlar tadındayım
Gözbebeklerinin aynasında yorgun süvariler
Yine akşam oluyor
Geçtim ateşin ve taşın künhünden
Geçtim yeniden yeryüzünden

Şimdi sabahı uyandırmadan çıkmalı yola
Kırılgan zamanlara sarılı
Kutsal bir emanet gibi saklamıştım kirpiğinin gölgesini

Ateşin kalbiyle konuşan
Ulu bir dervişin ellerinden akıyor zaman.