Zamansız Şiiri - Keziban Karataş

Zamansız estin ey deli rüzgar,
Savurdun beni yerden yerlere,
Tutunacak dal ararken,
Bak düşürdün ne hallere.

Zamansız yağdın be yağmur,
Alıp götürdün beni nerelere,
Kıyılara tutundukça çaresiz ben,
Azgınlaşıp döndün coşkun bir sele.

Zamansız doğdun be güneş,
Yaktın kavurdun benide,
Ben gölgeler aradıkça,
Düşmüşüm kurak çöllere.

Zamansız geldin be gece,
Korkularımla yalnız bıraktın,
Öyle savunmasız ve çaresizdimki,
Beni aydınlığa bile hasret bıraktın.

Zamansız geldin be sevda,
Ben bitikleri oynuyordum,
Teselli arıyorken yalnızlığımda,
Bir bilsen nasılda kor gibi yanıyordum.

Zamansız geldin be umut,
Bitmiş hayallere ağlıyordum,
Öylesine muhtaçtımki sana,
Her yerde seni arıyordum.

Zamansız geldin be dostum,
Ben düşerken neredeydin,
Çok zaman boşluğa uzandı elim,
Oysa sen keyfe kederdeydin.

Zamansız geldin be rüya,
Ben hep kabuslara yenildim,
Korkularla, hıçkırıklarla uyanırken hep,
Söyle sen kimlerleydin.

Zamansız geldin be çocuk,
Ben yıllarca sana ağladım,
Her çocuğu sen sanarak,
Bilsen bağrımı nasılda dağladım.

Geç geldin be can yoldaşım,
Sana verecek hiçbir şeyim kalmadı,
Öyle sabırla bekledimki seni ben,
Canımda can, bedenimde ben kalmadı.

Hoş geldin ey güzel ölüm,
İşte bir tek sen zamanlı geldin,
Bir bilsen nasılda yorgunum bu hayatta,
Götür benide artık rahat edeyim.