Zamansız Şiiri - Hakan Karaduman

Sonradan karışınca içine kötülük,

Merak edilen buysa dediler;

Ölmek istediler…

Eksik ölümlerin en eksiğiydi

En delikanlı çağda

Öldüler, öldürdüler…

Suçlu kimdi, aklımda bile değil,

Aklımda kalan, yaşama heveslisi soğuyan bedenler.

Yüz çevirdik, Yüz çevirdi,

İnsan yapayalnızdı, mum dibinden geldi darbeler

Tüm sevgiler bencilliğimizle kirlendiler...

Sonradan, kaldık baş başa

Baş çok, aş çok, güneş çok, yağmur çok,

Sonradan, güneş çok, yağmur yok,

Kalınca sonraya, güneş çok, güneş çok…

Soğuk bir öğleden sonra, Soğuk bir çay,

Öğlen, ikindi kovalar, yarımız çoktan ölmüş

Bir yarımız suskun, huzurlu, kalabalık

Akşamı bekler ışığa saklanmış karanlık.

Yapayalnız insanlar ne konuşur?

Çoğalmak içimizde,

Çoğalırız dedik içimizde, ama

Yapayalnız insanlar ne konuşur?

zamansız geliveren ölümle.

umutla bitmeli bu şiir:

Benim ruhum tırnak, onun ruhu et,

Aynı kapta karıştık, sabrederek.