Zamanlar Evveli Şiiri - Murat Gezici

03 Nisan 2017

Gün gelir ağlamaların son bulur…
Hayatın yokuşları da bitti sanırsın ömründe,
Her doğan güneşe ümit de bağlamazsın artık…
Baharlar gelmiştir kışlardan sonra..
Ve ayazlar yerini serin sessizliğe bırakır.
Öylece ayakta nefes almadan beklersin
Ve telefon başında…
Ve hatıraların içinde..
Kapı önlerinde…

Bir zil sesi Sessizliğini bozacak
Posta diyen biri var kapında…
Aç kapıyı bak ne getirdi sana….
Yollar ötesinden…
Yıllar ötesinden….
Derin bir ah ile …
Satırlarında sen işli bir mektup…
Serin sessizliğini bozacak…

Satırları sen….
Harfleri sen….
Bitişi sen…
İmza ben…

Sana bu satırları yıllar evvelinden yazıyorum…
Okusan da okumasan da gönderiyorum….
Bak bir ışık var satırlarında…
Ve bir ömür var avuçlarında…
Lanet olası hislerim yine kapında…
Yenik….ezik…hüsran….
Seninle olan her an….

Bir sevda masalını anlatırken sana…
Sen hiç inanmadın bir kere bana…
Ne bu hisler ne de bu mektup..
Anlatamayacak bütün bir ömründe bu yangını sana…

Şimdi sıra sende….
Yırtabilirsin göz yaşlarınla ıslattığın bu mektubu.
Ve ya yakabilirsin….
Saklasan ne işine yarayacak…
Her tuttuğunda ellerini yakacak…
Ve bensizlikten sana yine ayrılık kalacak…

Zamanlar evveli…
Terki diyarı sevgili…
Sanma ışıklarım yandı senden sonra….
Sanma yaşadım…
Bir mektuba sığdırdım her şeyimi…
Senin ellerine geçince yandım…
Senin ellerinde kaldım….