Zamanla unuturum dediğim çok şey vardı. Zamanı unuttum, unuturum dediklerimse hala baş ucumda. Geçen şey sadece zaman. Acılar, dertler, sorunlar hiç geçmiyor. İş işten geçiyor, acı geçmiyor. Nasıl bir hayale kaptırdım ben kendimi? Bu dünyada, mutlu olabileceğime inandım. Bir o kadar gülünç, bir o kadar saçma ve bir o kadar da üzücü. Hayallerimin tam ortasına sıçmaya ant içmiş o insanlara sesleniyorum; Ya sizin boş diye nitelendirdiğiniz o hayaller benim daha iyi yaşamamı sağlıyorsa? Ya o hayaller benim tek umudumsa?
‘İnsanlar elinizdeki son umut kırıntılarını bile sizden almaya meraklılar. O yüzden, kimseye servetlerinizi (hayal ve umutlarınızı) göstermeyin.’
Bir karanlık geliyor yokluğunun ardından
Ne zaman güneş batsa bu son gecem diyorum
Vazgeç yalan dünyanın köhne saltanatından
Yetişir bunca keder, bunca elem diyorum
Her şey sağır içimde ne şiir ne musiki
Devamını Oku
Ne zaman güneş batsa bu son gecem diyorum
Vazgeç yalan dünyanın köhne saltanatından
Yetişir bunca keder, bunca elem diyorum
Her şey sağır içimde ne şiir ne musiki
